Η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών

του Δημήτρη Καζάκη

Τις πρώτες πρωινές ώρες του Σαββάτου συνελήφθησαν με τις πυτζάμες μετά από εισαγγελική παραγγελία ο Μιχαλολιάκος και τα πρωτοπαλίκαρά του. Η όλη επιχείρηση μοιάζει σε πολλά με την νύχτα των μεγάλων μαχαιριών, όταν ο Χίτλερ στα τέλη Ιουνίου του 1934 σε μια επιχείρηση σκούπα δολοφόνησε εκατοντάδες στελέχη των SA μαζί και τον αρχηγό της τον Έρνστ Ρομ. Η παραστρατιωτική SA που βοήθησε τον Χίτλερ να ανέλθει στην εξουσία τρομοκρατώντας αντιπάλους και πολίτες, είχε γίνει πολύ δυνατή και πολύ ανεξάρτητη για να την ανέχεται ο Φύρερ. Κι έτσι άστραψαν τα μαχαίρια.

Στην δική μας εκδοχή της νύχτας των μεγάλων μαχαιριών, οι διαδικασίες είναι διαφορετικές. Ο ίδιος ο υπουργός δημόσιας τάξης ανοιχτά με δική του παραγγελία προς την Εισαγγελία του Αρείου Πάγου, ουσιαστικά διέταξε την δίωξη της ΧΑ ως εγκληματικής οργάνωσης. Μάλιστα ο ίδιος ο κ. Δένδιας είπε σε δήλωσή του στις 28/9: «Η μηνυτήρια αναφορά μου προς την Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου είχε επισημάνει προς την Ελληνική Δικαιοσύνη τη δυνατότητα, για πρώτη φορά, να ενοποιήσει τις πολλές εκκρεμείς ενώπιόν της δικογραφίες εναντίον της Χρυσής Αυγής. Να αντιμετωπίσει έτσι ολιστικά ως εγκληματική οργάνωση το νεοναζιστικό φαινόμενο.»

Δηλαδή η ίδια η ποινική δικαιοσύνη στη χώρα μας δεν διέθετε τις διαδικασίες και τις.....
προβλέψεις για κάτι τέτοιο και χρειαζόταν η υπόδειξη του υπουργού; Ποιος είναι και με ποιο δικαίωμα ο κ. Δένδιας υποδεικνύει στην ελληνική δικαιοσύνη τι πρέπει να κάνει; Κι ύστερα δηλώνει: «Η Ελληνική Δικαιοσύνη, όπως και η Ελληνική Αστυνομία, κινήθηκαν με ταχύτητα και με αποφασιστικότητα. Τους εκφράζω τη βαθιά ευγνωμοσύνη μου.» Με άλλα λόγια, ο υπουργός επαινεί τις διωκτικές και δικαστικές αρχές γιατί κινήθηκαν με ταχύτητα με βάση την εντολή του, ή τέλος πάντων την υπόδειξή του.

Εδώ έχουμε μια ωμή πολιτική παρέμβαση, η οποία βέβαια υπηρετεί συγκεκριμένες σκοπιμότητες. Τις ίδιες που υπηρετούσε η άτυπη ασυλία που είχε παραχωρηθεί στην ΧΑ εδώ και χρόνια από το ίδιο το κράτος και τις κυβερνήσεις του. Πόρισμα εννέα σελίδων, στο οποίο γίνεται αναδρομή στην 26χρονη πορεία της εγκληματικής οργάνωσης, που αποτελείτο από μέλη της Χρυσής Αυγής, παρέδωσε στην εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ευτυχία Κουτζαμάνη ο αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Χαρ. Βουρλιώτης. Με βάση αυτό το πόρισμα διετάχθησαν οι συλλήψεις των στελεχών της ΧΑ.

Όπως μεταδίδει το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, στις καταγεγραμμένες συνομιλίες μεταξύ βουλευτών του κόμματος αναφέρονται περιστατικά, που «δένουν» τη βασική κατηγορία περί συστάσεως εγκληματικής οργάνωσης, στην οποία εστιάζει το πόρισμα.

Τα συγκεκριμένα στοιχεία αφορούν δέκα ανθρωποκτονίες και απόπειρες ανθρωποκτονιών, μεταξύ αυτών η δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι, το περιστατικό του Πακιστανού μετανάστη στα Πετράλωνα και το επεισόδιο με τον Αιγύπτιο εργάτη στην ιχθυόσκαλα, υποθέσεις που περιλαμβάνονται στους 32 φακέλους, τους οποίους είχε αποστείλει ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Ν. Δένδιας, στην κ. Κουτζαμάνη.

Στο εννεασέλιδο πόρισμα του κ. Βουρλιώτη περιγράφεται μεταξύ άλλων η δομή της οργάνωσης της ΧΑ ως η αρχή του μόνου ηγέτη (Führerprinzip) με επικεφαλή τον Ν. Μιχαλολιάκο, εξ ου και τον αποκαλούσαν «φύρερ». Ως υπαρχηγός της οργάνωσης Χρυσής Αυγής φέρεται ο καταζητούμενος βουλευτής Χρήστος Παππάς.

Επίσης, στο πόρισμα περιγράφεται ότι έχουν διαπραχθεί και άλλες αξιόποινες πράξεις -εκτός της σύστασης εγκληματικής οργάνωσης- όπως είναι αυτές του «ξεπλύματος βρώμικου χρήματος» και της δωροδοκίας. Επιπλέον, στο πόρισμα «φωτογραφίζονται» και άλλα πρόσωπα, η συμμετοχή των οποίων θα διερευνηθεί κατά την ανακριτική διαδικασία. Το πόρισμα τοποθετεί τη δράση της Χρυσής Αυγής ανά την Ελλάδα τα τελευταία 26 χρόνια. Σύμφωνα με το ιστορικό της οργάνωσης, που καταγράφεται στο πόρισμα, η χρονική αφετηρία της δράσης της οργάνωσης τοποθετείται το 1987.

Ο κ. Βουρλιώτης χρειάστηκε μια εβδομάδα και εννέα σελίδες πόρισμα για κινηθεί εναντίον της ΧΑ, όταν επί 26 συναπτά έτη δεν γινόταν απολύτως τίποτε. Τι απ’ όλα αυτά που περιγράφονται στο πόρισμα δεν ήταν γνωστά; 26 χρόνια εγκληματικής δράσης με ξέπλυμα χρήματος, δωροδοκίες, εκβιασμούς, βιαιοπραγίες, δολοφονίες, κοκ και τώρα ανακάλυψαν την εγκληματική δράση της ΧΑ; Γιατί χρειάστηκε να μεταβιβαστούν οι φάκελοι στον Άρειο Πάγο για να κινηθεί ποινική διαδικασία;

Από το γεγονός ότι ο αντιεισαγγελέας Βουρλιώτης δεν έκανε κανενός είδους ανακριτική δουλειά επί της ουσίας της υπόθεσης μέσα στο μικρό διάστημα που μεσολάβησε από τότε που ο κ. Δένδιας παρέδωσε τους φακέλους με τις υποθέσεις της ΧΑ στην εισαγγελία του Αρείου Πάγου μέχρι την κίνηση ποινικής δίωξης, συνάγεται λογικά το συμπέρασμα ότι οι φάκελοι ήταν επαρκείς. Τότε γιατί τόσα χρόνια δεν είχε κινηθεί κανενός είδους δίωξη εναντίον των στελεχών της ΧΑ; Ποιος εμπόδιζε την «ανεξάρτητη δικαιοσύνη» να επιληφθεί του θέματος; Και γιατί χρειαζόταν ο υπουργός δημόσιας τάξης να ενοποιήσει τις υποθέσεις για τον Άρειο Πάγο; Δεν υπήρχε κανένας εισαγγελέας, ή άλλος δικαστής σ’ αυτό το επίπεδο που να διέθετε την απαιτούμενη ευαισθησία ώστε να ζητήσει τους φακέλους και να προχωρήσει ποινικά η υπόθεση; Ανεπάρκεια, ή σκοπιμότητα;

Ή μήπως έπρεπε να φανεί πώς ο κατ’ ευφημισμό υπουργός δημόσιας τάξης μετατρέπεται επίσημα σε γενικό εισαγγελέα με δικαίωμα στις πολιτικές διώξεις; Το αποτέλεσμα; Αυτοί που μέσα από τα σπλάχνα τους βγήκε και ανδρώθηκε η ΧΑ, αυτοί που πρόσφεραν όλα αυτά τα χρόνια ασυλία στη δράση της, είναι οι ίδιοι που σήμερα εμφανίζονται ως τιμωροί της. Με διαδικασίες που δοκιμάζουν την κοινή λογική. Άραγε θα εξεταστούν οι παλαιότερες σχέσεις της ΧΑ με την ΝΔ, την οργάνωση του κ. Βορίδη, που ο ίδιος ο Μιχαλολιάκος έχει ομολογήσει; Θα εξεταστούν οι σχέσεις του Μιχαλολιάκου και των δικών του με την ΕΥΠ και τις μυστικές υπηρεσίες ημεδαπής και αλλοδαπής; Ίδωμεν.

Κι έτσι φτάσαμε στη νύχτα των μεγάλων μαχαιριών. Η εξουσία δίνει στεγνά τα υποχείριά της, προκειμένου να προχωρήσει ανοιχτά σ’ ένα καθεστώς «πολιορκίας» όπου η αυθαιρεσία και η προκλητική αυταρχικότητα θα υποδύεται τη «δημοκρατική νομιμότητα». Να γιατί η κυβέρνηση διάλεξε να στήσει αυτή την παράσταση. Πριν καν χαράξει να συλλαμβάνονται εν ενεργεία βουλευτές στο όνομα ενός εννεασέλιδου πορίσματος που στοιχειοθετεί κάποιο υποτίθεται αυτόφωρο κακούργημα, αυτό της εγκληματικής οργάνωσης. Γιατί η κυβέρνηση και οι διωκτικές αρχές δεν περίμεναν την ολομέλεια της Βουλής να άρει την κοινοβουλευτική ασυλία και κατόπιν να συλλάβουν τους βουλευτές της ΧΑ; Πώς είναι δυνατό και με βάση ποια εντελώς αυθαίρετη ερμηνεία του νόμου συλλαμβάνονται και μάλιστα επιλεκτικά ορισμένοι από τους εν ενεργεία βουλευτές της ΧΑ, παρά την ασυλία που προβλέπει το σύνταγμα;

Η επίκληση του γεγονότος ότι η ΧΑ είναι εγκληματική οργάνωση είναι αστεία και μόνο για την τέρψη του φιλοθεάμονος κοινού. Κάλλιστα θα μπορούσε να είχε συγκληθεί η Βουλή και σε ολομέλειά της να καταγγελθεί η ΧΑ ως εγκληματική οργάνωση με σκοπό την άρση της βουλευτικής ασυλίας. Μόνο που σε μια τέτοια περίπτωση θα έπρεπε αφενός να τοποθετηθούν όλοι ενώπιος ενωπίω και αφετέρου οι διωκτικές αρχές δεν θα είχαν άλλη επιλογή από το να συλλάβουν το σύνολο των βουλευτών της ΧΑ.

Προφανώς, αυτοί που σχεδίασαν την όλη επιχείρηση δεν ήθελαν κάτι τέτοιο. Δεν ήθελαν ανοιχτή συζήτηση στην Βουλή. Ο Μιχαλολιάκος βγαίνοντας από την ΓΑΔΑ φώναζε «ρουφιάνοι». Άραγε ποιους εννοούσε; Ίσως αυτούς που του είχαν εξασφαλίσει ασυλία όλα αυτά τα χρόνια και τώρα τον έδιναν στεγνά. Αυτά κι ενδεχομένως άλλα πολλά δεν έπρεπε να ακουστούν σε ανοιχτή συνεδρίαση της Βουλής. Όπως επίσης δεν ήθελαν αυτοί που σχεδίασαν την όλη παράσταση να προβούν σε σύλληψη ολόκληρης της βουλευτικής ομάδας της ΧΑ. Ίσως γιατί έχουν άλλα σχέδια γι’ αυτούς.

Μα αν η ΧΑ συνιστά εγκληματική οργάνωση, τότε γιατί δεν συλλαμβάνονται όλα τα μέλη και τα στελέχη της με την ίδια ακριβώς λογική που συνελήφθη Μιχαλολιάκος και Σία; Γιατί οι επιλεκτικές συλλήψεις και τα εντάλματα; Μήπως η κυβέρνηση ετοιμάζει μακελειό στους δρόμους με τους πιο θερμόαιμους από τους Χρυσαυγίτες; Μήπως γι’ αυτό αδυνατούν δήθεν οι διωκτικές αρχές να συλλάβουν τον υπαρχηγό Παππά; Ίσως η κυβέρνηση να ψάχνει για την ευκαιρία να παρουσιάσει τις νέες μονάδες με βαρύ οπλισμό που έχει προαναγγείλει ο ίδιος ο Δένδιας εδώ και πολλούς μήνες. Υπάρχει καλύτερη νομιμοποίηση στην κοινή συνείδηση αυτών των μονάδων από μια μάχη εναντίον των χρυσαυγιτών;

Όπως κι αν την δει κανείς αυτή την υπόθεση είναι προφανές ότι στήθηκε μια ολόκληρη παράσταση για το φιλοθεάμων κοινό. Όχι μόνο για να εμφανιστεί το εγκληματικό καθεστώς του δοσιλογισμού και του ξεπουλήματος της χώρας ως δήθεν εκφραστής της «δημοκρατικής νομιμότητας». Ούτε μόνο να συγκροτηθεί το λεγόμενο δημοκρατικό ή συνταγματικό τόξο εναντίον των άκρων, στα οποία βέβαια κατατάσσεται οποιοσδήποτε απειλεί ευθέως το καθεστώς με ανατροπή. Πρέπει το φιλοθεάμων κοινό να εθιστεί να βλέπει εν ενεργεία βουλευτές με χειροπέδες, παρά την ασυλία τους. Πρέπει να εθιστεί στην μεταμεσονύχτια δράση των διωκτικών αρχών εναντίον πολιτικών οργανώσεων που το καθεστώς θεωρεί ή στιγματίζει ως απειλή. Πρέπει να εθιστεί να βλέπει τον υπουργό δημόσιας τάξης σε ρόλο εισαγγελέα, δικαστή και εκπρόσωπο του κράτους δικαίου. Ενός κράτους δικαίου κομμένου και ραμμένου στα μέτρα της απόλυτης αυθαιρεσίας ενός συστήματος εξουσίας που υπηρετεί την διάλυση της χώρας και την γενοκτονία ενός ολόκληρου λαού.

Να γιατί έπρεπε να μεταβιβαστεί στην εισαγγελία του Αρείου Πάγου η υπόθεση της ΧΑ. Πολύ δύσκολα εισαγγελική ή δικαστική αρχή σε κατώτερο επίπεδο θα δεχόταν να κινηθεί με τόσο δικονομικά αυθαίρετο τρόπο, υπηρετώντας τις σκοπιμότητες του καθεστώτος. Αντίθετα ο Άρειος Πάγος έχει μια λαμπρή ιστορία στην νομιμοποίηση των πιο αυθαίρετων και πραξικοπηματικών ενεργειών της εξουσίας. Της όποιας εξουσίας.

Από την εποχή τουλάχιστον του μεσοπολέμου κάθε φορά που η εξουσία ένιωθε να απειλείται από τον ίδιο τον λαό και προχωρούσε σε πράξεις κατάλυσης της συνταγματικής έννομης τάξης, τα ανώτατα δικαστήρια (Συμβούλιο της Επικρατείας και Άρειος Πάγος) έσπευσαν να νομιμοποιήσουν επικυρώνοντας τις σχετικές κυβερνητικές πράξεις, επικαλούμενα είτε «έκτακτες συνθήκες», είτε τη «σιωπηρή υποστήριξη του λαού», είτε το «γενικό συμφέρον». Κι έτσι οι κυβερνήσεις είχαν πάντα την άνεση να επιβάλουν αυθαίρετα καταστάσεις «πολιορκίας» εναντίον του λαού, που οδηγούσαν τελικά σε πραξικοπήματα και φασιστικές δικτατορίες. Τα ανώτατα δικαστήρια έβρισκαν τα πάντα νόμιμα και καλώς καμωμένα. Ακόμη και την ναζιστική κατοχή.

Δεν λέμε ότι δεν υπήρξαν άξιοι και έντιμοι ανώτατοι δικαστές, αλλά αυτοί ήταν ελάχιστοι που η έντιμη και πατριωτική στάση τους χανόταν πάντα μέσα στον γενικό κανόνα.

Έτσι και σήμερα. Τα κόμματα που υπηρετούν το καθεστώς αποικιοκρατίας του ευρώ και της δουλοπαροικίας του χρέους ξέρουν ότι δεν μπορούν να συνεχίσουν στην ίδια λογική χωρίς άγρια γενικευμένη καταστολή, χωρίς αναστολή ακόμη και των λιγοστών πολιτικών ελευθεριών που έχουν απομείνει. Αυτά που έρχονται μαζί με το νέο χρηματοδοτικό πακέτο που ήδη συζητά η ευρωζώνη και το ΔΝΤ, δεν πρόκειται να αφήσουν κανένα να επαναπαυθεί στον καναπέ του. Η κοινωνική εξέγερση αχνοφαίνεται στον ορίζοντα και το καθεστώς παίρνει τα μέτρα του. Για τον σκοπό αυτό χρησιμοποιεί την ΧΑ ως βολικό άλλοθι.

Η ώρα που ο καθένας θα κληθεί να επιλέξει έχει έλθει. Απέναντι στο λεγόμενο δημοκρατικό ή συνταγματικό τόξο, που συνιστά τον κύριο φορέα εκφασισμού της ζωής μας, αλλά και την κύρια απειλή εναντίον της χώρας και του λαού της, θα πρέπει να δημιουργηθεί επειγόντως μια ευρεία συμμαχία αληθινά αντιφασιστικών και δημοκρατικών δυνάμεων της ελληνικής κοινωνίας. Η κατάσταση βιάζει. Αυτή η συμμαχία θα πρέπει να αντιταχθεί σε κάθε μέτρο και μέσο εκφασισμού, ή φασιστικής εκτροπής της πολιτικής ζωής με κύριο στόχο να ανατραπεί εδώ και τώρα η κυβέρνηση ως πρώτο βήμα για την συνολική ανατροπή του καθεστώτος δεσμεύσεων που έχει επιβάλει η τρόικα και οι δανειστές.

Σ’ αυτή την συμμαχία έχουν θέση όλοι όσοι θεωρούν ότι οι διαρκείς εκτροπές που έχουν συντελεστεί από τον Μάιο του 2010 οδηγούν στην ολοκληρωτική καταστροφή τον λαό και την χώρα, καθώς και στον επίσημο εκφασισμό της πολιτικής με σκοπό να εξυπηρετηθούν οι δεσμεύσεις προς τους δανειστές και την τρόικα. Η απάντηση στον φασισμό δεν μπορεί και δεν είναι η κράτος δικαίου του Δένδια και μιας κυβέρνησης που έχει κηρύξει επίσημο πόλεμο εναντίον όλων των λαϊκών στρωμάτων. Η μόνη απάντηση είναι η οργάνωση γενικής πολιτικής απεργίας από τον ίδιο τον λαό. Το καθεστώς το ξέρει και βιάζεται. Δεν πρέπει να του επιτρέψουμε να επιβάλλει την δική του ανομία, τον δικό του σφετερισμό της εξουσίας ως «δημοκρατική νομιμότητα».

Το ΕΠΑΜ οφείλει να αναλάβει άμεσα πρωτοβουλίες για την ευρύτερη δυνατή συνεύρεση όλων εκείνων των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που κατανοούν την ανάγκη μιας τέτοιας αυθεντικά λαϊκής δημοκρατικής συμμαχίας. Δεν υπάρχουν περιθώρια αναμονής. Ούτε ανοχής. Όλοι μας πρέπει να πάρουμε σαφή θέση. Αυτή την φορά οι δημοκρατικές δυνάμεις αυτού του τόπου δεν πρέπει να πιαστούν στον ύπνο όπως έγινε το 1936, ή το 1967. Δεν πρέπει όπως στο παρελθόν να ανακαλύψουμε κατόπιν εορτής και μέσα στις φυλακές, στα ξερονήσια, στα αποσπάσματα, ή στην εξορία τι κάναμε λάθος, ποιες ήταν οι ολιγωρίες μας, ή ποιες ήταν οι ολέθριες παραλείψεις μας. Τώρα πριν είναι πολύ αργά. Αυτή την φορά η φασιστική εκτροπή από την εξουσία δεν θα περάσει. Δεν πρέπει να περάσει. Το προσκλητήριο για κάθε δημοκράτη έχει ήδη σημάνει.

Πολιτική Απόφαση του Εθνικού Συντονιστικού Συμβουλίου του Ε.Πα.Μ.

Πολιτική Απόφαση της 2^ης τακτικής Συνόδου του Ε.Σ.Σ. του Ε.Πα.Μ.

Όλα δείχνουν ότι η κυβέρνηση αντιλαμβάνεται πλέον ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να χάσει την εξουσία και να τεθεί υπό αίρεση το ίδιο το καθεστώς χρεοκρατίας και δωσιλογισμού. Λόγω αυτού κινητοποιεί όλες τις παλιές και γνωστές τακτικές χειραγώγησης του λαού παίζοντας το τελευταίο της χαρτί, αυτό του νέου διχασμού.

Τα μέσα προπαγάνδας του καθεστώτος πλασάρουν τις θεωρίες των δύο άκρων και του Συνταγματικού τόξου, αποπροσανατολίζουν τον λαό και καλλιεργούν ψεύτικα διλήμματα, ενώ η πραγματική διαχωριστική γραμμή βρίσκεται μεταξύ του καθεστώτος κατοχής από τη μια μεριά και του λαού από την άλλη, ανάμεσα στο Φασισμό και την Δημοκρατία.

Η συστηματική προσπάθεια τρομοκράτησης του λαού ξεκίνησε με άνανδρες επιθέσεις κατά μεταναστών και κλιμακώνεται τις τελευταίες ημέρες με πράξεις βίας ενάντια σε συνδικαλιστές, οργανωμένα μέλη αριστερών κομμάτων, καθώς και σε απλούς πολίτες. 

Κορυφώθηκε με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και είμαστε ακόμη στην αρχή. Το αίμα που χύθηκε σηματοδοτεί την μετάβαση σε μια νέα πολιτική περίοδο και μας υποχρεώνει να εντείνουμε τις προσπάθειές μας για την ενότητα του ελληνικού λαού αποκλείοντας κάθε εκφραστή διχαστικών εμφυλιοπολεμικών αντιλήψεων.

Πρέπει λοιπόν να είμαστε ξεκάθαροι. Τώρα που ο λαός μας προσπαθεί να βρει κοινό βηματισμό στην πάλη του ενάντια στο καθεστώς κατοχής, υπερασπιζόμενος δημόσια κοινωνικά αγαθά, όπως η παιδεία και η υγεία, που μάχεται υπέρ εστιών, κάθε πολιτική δύναμη ή κίνημα που επαναφέρει τα φαντάσματα του εμφυλίου διευκολύνει την κυβέρνηση στο διασπαστικό της έργο.

Ο αγώνας ενάντια στον φασισμό δεν είναι υπόθεση φανατισμένων ομάδων που διψούν για εκδίκηση. Είναι υπόθεση όλου του λαού που παλεύει για δημοκρατία, περισσότερη δημοκρατία, αληθινή δημοκρατία. Η εκδίκηση, το αίμα για το αίμα και οι άλλες υστερίες που ξεστομίζουν ορισμένοι αφορούν στους θρησκόληπτους φανατικούς, τους τραμπούκους, τον υπόκοσμο και το παρακράτος. Όποιο έμβλημα ευκαιρίας κι αν φέρουν.

Η δωσιλογική κυβέρνηση στοχοποιεί ευθέως κάθε πολιτική δύναμη που της αντιτίθεται. Απειλεί, δε, άμεσα ακόμη και κοινοβουλευτικά κόμματα  που δεν φαίνεται να είναι πειθήνια στη λογική του λεγόμενου «Συνταγματικού τόξου», λειτουργώντας ως ηθικός αυτουργός ακόμη και σε δολοφονικές επιθέσεις που έχουν ως στόχο αρχηγό πολιτικού κόμματος.      

Αυτό προκύπτει από το περιεχόμενο και τη χρονική στιγμή που εκδόθηκε η ανακοίνωση του ΠΑΣΟΚ, με την οποία συμβούλεψε τον πρόεδρο των Ανεξάρτητων Ελλήνων, Πάνο Καμμένο, να αναλάβει την «ευθύνη των λόγων του», μετά την σωματική επίθεση που δέχτηκε ο τελευταίος.

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο από την αρχή στρατεύτηκε στη προσπάθεια της αγωνιστικής ενότητας του ελληνικού λαού για την ανατροπή του σάπιου πολιτικού συστήματος και την κατάκτηση της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας, για να γίνει ο λαός νοικοκύρης στο τόπο του.

Η ενότητα του λαού, οι πραγματικές συμμαχίες ανάμεσα σε πολιτικές δυνάμεις και λαϊκούς αγωνιστές δοκιμάζονται και κατακτιούνται στην κοινή δράση, στο δρόμο, στο χώρο δουλειάς, στη γειτονιά.

Σε κάθε αγώνα ενάντια στο φασισμό, σε κάθε πραγματικά αντιφασιστική εκδήλωση δεν μπορεί να απουσιάζει το σύμβολο που μπορεί να εκφράσει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο την ενότητα του λαού μας, το σύμβολο που χρησιμοποιήθηκε σε όλους τους αγώνες σταθμούς της ιστορίας μας (αλβανικό έπος, Εθνική Αντίσταση, δημοκρατικοί αγώνες, Πολυτεχνείο), η ελληνική σημαία.

Δυνάμεις και κινήματα που ποινικοποιούν τη χρήση του εθνικού συμβόλου,  το χαρίζουν στις δυνάμεις κατοχής και στους φασίστες που υπηρετούν το καθεστώς. Δίνουν ερείσματα πατριωτισμού στους εχθρούς της Δημοκρατίας και του λαού.

Οι μόνοι που πρέπει να τους αφαιρεθεί κάθε δικαίωμα να φέρουν το οποιοδήποτε Εθνικό σύμβολο, είναι οι πατριδοκάπηλοι σφετεριστές της εξουσίας, συνεργάτες των ξένων επικυρίαρχων και οι θρασύδειλοι πληρωμένοι τραμπούκοι της Χ.Α. που δρουν για λογαριασμό τους, οι οποίοι κραδαίνοντας τη σημαία ως όπλο, μαγαρίζουν το ιερό σύμβολο της ενότητας του Έθνους και των αγώνων του λαού για Ελευθερία και Δημοκρατία.

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο δηλώνει κατηγορηματικά ότι δεν εκφοβίζεται, δεν παρασύρεται και δεν παρεκκλίνει από το στόχο του. Συνεχίζει σταθερά στον αγώνα του για την κατάκτηση της δημοκρατίας παντού, με λειτουργικές καταλήψεις και τη Γενική Πολιτική Απεργία ως τα πρώτα βήματα για την ανατροπή του καθεστώτος και το άνοιγμα του δρόμου για να πάρει ο λαός την εξουσία στα χέρια του.

Αθήνα 22 Σεπτεμβρίου 2013

Το Ε.Σ.Σ. του Ε.Πα.Μ.

Τρομοκρατήσατε τους τρομοκράτες

 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Δεν πέρασαν παρά ελάχιστες ημέρες από τη μαζική τραμπούκικη επίθεση στο Πέραμα.

Οι ορδές των υπανθρώπων της Χρυσής Αυγής αποθρασυνόμενοι από τη συστηματική αδράνεια της «Αστυνομίας» του καθεστώτος προχώρησαν σε νέα δολοφονική επίθεση.

Αυτή τη φορά θρηνούμε νεκρό. Έλληνα. Τονίζουμε το «Έλληνα» όχι γιατί και η ζωή του πιο εξαθλιωμένου λαθρομετανάστη δεν έχει την ίδια ακριβώς αξία, αλλά για να καταδείξουμε ότι οι επιθέσεις κατά των μεταναστών και η ρητορεία που τις συνοδεύει δεν αποτελούν παρά το προπέτασμα του καπνού για τους πραγματικούς στόχους των πληρωμένων τραμπούκων της Χ.Α..

Είχαμε επισημάνει μόλις μετά τα γεγονότα στο Πέραμα, στις 13 του Σεπτέμβρη, ότι οι ορδές των ταγματαλητών πήραν τις εντολές τους να επιτεθούν και να σπείρουν τον τρόμο.

Τον τρόμο ως τελευταία καταφυγή του αλητήριου κατοχικού καθεστώτος, απέναντι σε μια κοινωνία που απηυδισμένη από τις καταστροφικές μνημονιακές πολιτικές δείχνει να ξυπνάει από το βαθύ λήθαργο, που την είχαν σπρώξει τόσο η προπαγάνδα, όσο και οι εγκάθετοι στους κοινωνικούς και πολιτικούς θεσμούς γνωστοί μηχανισμοί, τα κομματόσκυλα και οι «στρατευμένοι» συνδικαλιστές.

Οι μηχανισμοί αυτοί και η προπαγάνδα δεν αρκούν πλέον για να καταστείλουν τις ολοένα αυξανόμενες λαϊκές αντιδράσεις. Ήρθε η ώρα για πιο «ριζοσπαστικά» μέτρα. Ήρθε η ώρα του παρακράτους και των μηχανισμών των μυστικών υπηρεσιών. Ήρθε ξανά η ώρα των πληρωμένων δολοφόνων. Έτσι κι αλλιώς αυτοί ξέρουν πολύ καλά τη δουλειά. Από τη δολοφονία Γρηγορόπουλου, τους νεκρούς της Μαρφίν, μέχρι σήμερα τον Παύλο Φύσσα.

Οι άλλοι, οι πραγματικοί εντολείς - μίσθαρνα όργανα του κατοχικού καθεστώτος - μαέστροι οι ίδιοι στη διασπορά της σύγχυσης, του αποπροσανατολισμού και του φόβου, απεχθάνονται τα αίματα. Αυτοί πρέπει να μείνουν ατσαλάκωτοι, εκφραστές του «πολιτικού πολιτισμού», της «Ησυχίας, της Τάξης, της Ασφάλειας» και του «success story»  που κινδυνεύουν από «ακραίους».

Και ποιοι είναι οι ακραίοι; Όσοι αντιδρούν και αντιστέκονται! Όσοι αντιλαμβάνονται ότι πραγματικά φασιστικό είναι το ίδιο το καθεστώς κατοχής και οι εγχώριοι υποστηρικτές του εντός του αποκαλούμενου «συνταγματικού τόξου» και μάχονται για την ανατροπή του. Οι άλλοι, οι χρυσαυγίτες, ως μια συμμορία πληρωμένων τραμπούκων και επαγγελματιών δολοφόνων, αποτελούν απλά το άλλοθι του συστήματος και αμείβονται αδρά απ’ αυτό. Εξ ου και οι εξαγγελίες για νέους τρομονόμους και άλλα συναφή.

Εμείς όμως δεν φοβόμαστε και θα τρομοκρατήσουμε τους τρομοκράτες! Θα δώσουμε την σκληρή απάντησή μας. Και απάντηση στον φασισμό ήταν ανέκαθεν η Δημοκρατία. Και δημοκρατία δεν είναι η νομοταγής υποταγή στους θεσμούς μιας απολυταρχικής και απόλυτα διεφθαρμένης εξουσίας που νομιμοποιείται με καλπονοθευτικές εκλογές. Δημοκρατία σημαίνει ότι ο λαός είναι κυρίαρχος στον τόπο του και αποφασίζει ο ίδιος για το παρόν και το μέλλον του.

Τιμώντας τη μνήμη του Παύλου Φύσσα, αλλά και όλων των γνωστών και άγνωστων νεκρών μας, καλούμε σε γενική συστράτευση:

ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΤΩΡΑ!

Για να ξεφορτωθούμε μια και καλή το σημερινό καθεστώς εθελοδουλίας που εκτρέφει τον φασισμό και καλοβλέπει τον εμφύλιο ως την τελευταία λύση για να κρατηθεί στην εξουσία.

Αθήνα 19 του Σεπτέμβρη 2013

Η Πολιτική Γραμματεία του Ε.Πα.Μ.

ΚΑΛΕΣΜΑ

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο (Ε.Πα.Μ.) στηρίζει με όλες του τις δυνάμεις τους αγώνες στο χώρο της Παιδείας, αλλά και όλων των κλάδων των εργαζομένων που αυτήν την περίοδο κινητοποιούνται απέναντι στις εξοντωτικές πολιτικές του καθεστώτος.

Συμμετέχουμε μαζικά στα συλλαλητήρια και τις εκδηλώσεις που διοργανώνονται, με πρώτη αυτή της εκπαιδευτικής κοινότητας την ερχόμενη Δευτέρα και παρεμβαίνουμε δυναμικά σε όλους τους χώρους δουλειάς για τη μετεξέλιξη των κινητοποιήσεων σε πολιτική διαδικασία ανατροπής μέσα από λειτουργικές καταλήψεις και τον συντονισμό όλων στη κατεύθυνση της Γενικής Πολιτικής Απεργίας διαρκείας.

ΟΛΟΙ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 16 του ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ ΣΤΟ ΠΑΝΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ στα ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ στις 12 ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ

ΕΜΠΡΟΣ ΛΑΕ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΦΟΒΗΘΕΙΣ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ

Η Πολιτική Γραμματεία του Ε.Πα.Μ. για τις πρόσφατες συμμορίτικες επιθέσεις της Χ.Α.

ΕΚΤΑΚΤΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Πήραν εντολές.

Να βγουν από τις ποντικότρυπές τους και να χτυπήσουν, με όποιον τρόπο και όποιον βρουν μπροστά τους.

Στην αρχή ξεκίνησαν με φουκαράδες μετανάστες, έτσι για «προπόνηση».

Τώρα προχωρούν σε άνανδρες επιθέσεις κατά στελεχών αριστερών κομμάτων. Σε λίγο κανείς δεν θα είναι ασφαλής, αν δεν αποδεικνύει κάθε στιγμή, ότι σκύβει το κεφάλι στις επιβουλές του καθεστώτος.

Η στρατηγική της έντασης σε πλήρη εξέλιξη.

Ο τρόμος είναι ο σύμμαχός τους. Η διάλυση των διαδηλώσεων από τους ένστολους πραιτωριανούς δεν αρκεί πια. Οι γραφειοκρατικοί μηχανισμοί δεν μπορούν πλέον να ελέγχουν τις κινητοποιήσεις αποτελεσματικά. Η ανυπακοή τείνει να γενικευτεί. ΕΡΤ, Αμυντική βιομηχανία, εκπαίδευση, τοπική αυτοδιοίκηση, νοσοκομεία, ασφαλιστικά ταμεία κτλ σε μεγάλο αναβρασμό. Μόνο αποτελεσματικό όπλο καταστολής ο φόβος. Αυτός πρέπει να απλωθεί παντού.

Ο εμφύλιος ως τελευταία πράξη του δράματος. Είναι ο μόνος τρόπος για να διατηρηθεί το καθεστώς και να ολοκληρώσει το εγκληματικό του έργο.

Ο χρόνος που επιλέχθηκε δεν είναι τυχαίος.

Είναι ακριβώς αυτή η στιγμή που ξεδιπλώνεται για πρώτη φορά οργανωμένη αντίδραση της πληττόμενης κοινωνίας απέναντι στο κατοχικό καθεστώς που καταρρέει κάτω από το βάρος των εγκλημάτων του.

Είναι η στιγμή που η προσπάθεια για τον συντονισμό του αγώνα των εργαζομένων για Γενική Πολιτική Απεργία αρχίζει να αποδίδει καρπούς και ήδη από τη ερχόμενη Δευτέρα ξεκινούν κινητοποιήσεις που ξεπερνούν τα στενά συντεχνιακά αιτήματα επί μέρους κλάδων εργαζομένων. Είναι η στιγμή που διαφαίνεται ότι οι εργαζόμενοι ξεπερνούν σταδιακά τις εγκάθετες γραφειοκρατικές ηγεσίες των συνδικάτων και πολιτικοποιώντας τον αγώνα, διεκδικούν δυναμικές κινητοποιήσεις με στόχο την ανατροπή του καθεστώτος.

Είναι η στιγμή που η γενικευμένη στάση πληρωμών προς το κράτος και τις τράπεζες παίρνει σάρκα και οστά, όχι μόνο μεταξύ αυτών που δεν έχουν να πληρώνουν, αλλά και μεταξύ αυτών που σταδιακά επιλέγουν τη στάση πληρωμών ως πολιτική αντίδραση στη ξένη κατοχή.

Τα τσιράκια του καθεστώτος τρέμουν, ασφυκτιούν  και αντιδρούν ως πληγωμένο θηρίο. Ο εμφύλιος είναι η τελευταία τους καταφυγή και δεν θα διστάσουν να τον προκαλέσουν, πιστεύοντας ότι μπορούν να τον ελέγξουν.

Γι’ αυτό και τα τάγματα εφόδου του υποκόσμου της ναζιστικής «Χρυσής Αυγής» πήραν τις εντολές. Για να σπείρουν το φόβο, αλλά και να υπάρξουν αντιδράσεις. Για να δικαιωθεί η θεωρία των δύο «άκρων». Για να απλωθεί ο τρόμος και να επικρατήσει ο αποπροσανατολισμός. Το περίφημο «συνταγματικό τόξο» από καταστροφέας να φανεί ως εγγυητής της ομαλότητας και να προλειανθεί το έδαφος για τερατογενέσεις.

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο καλεί το λαό σε εγρήγορση και ψυχραιμία. Ούτε για μια στιγμή δεν πρέπει να επικρατήσει ο φόβος, ούτε για μια στιγμή δεν πρέπει να χαθεί ο στόχος. Και αυτός δεν είναι άλλος από την Ανατροπή.

Δεν πέφτουμε στη παγίδα, όσο καλοστημένη κι αν είναι. Απομονώνουμε τους σύγχρονους γερμανοτσολιάδες και τα φασιστικά κατακάθια εντολοδόχους του κατοχικού καθεστώτος και προχωρούμε μπροστά.

ΛΑΟΣ ΕΝΩΜΕΝΟΣ ΠΟΤΕ ΝΙΚΗΜΕΝΟΣ

Αθήνα 13 Σεπτέμβρη 2013

Η Πολιτική Γραμματεία του Ε.Πα.Μ.

ΚΑΛΕΣΜΑ στην ΕΡΤ

ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ

ΚΑΛΕΣΜΑ

για τη μεγάλη συναυλία στην ΕΡΤ την Τετάρτη 11/9/13

Συναγωνιστές και συναγωνίστριες,

Μετά από τρεις δύσκολους μήνες η ΕΡΤ είναι ακόμα σε λειτουργική κατάληψη από τους ίδιους τους εργαζομένους. Μετά από τρεις δύσκολους μήνες το πρόγραμμα της ΕΡΤ βγαίνει κανονικά και αποτελεί μια πηγή ενημέρωσης που ήρθε να συμπληρώσει το κενό που υπάρχει ανάμεσα στα παράνομα χουντοκάναλα. Οι συναγωνιστές που έχουν μείνει στην ΕΡΤ, κάνουν πράξη αυτό που εμείς στην θεωρία λέμε λειτουργική κατάληψη. Αυτοί οι συναγωνιστές είναι εκεί σε εικοσιτετράωρη βάση και παλεύουν πλέον, όχι μόνο για μια αντικειμενική ενημέρωση, όχι για τις θέσεις που έχασαν, όχι για το προσωπικό τους συμφέρον, αλλά παλεύουν για ένα κοινό σκοπό; την ανατροπή και την απελευθέρωση.

Αυτοί οι συναγωνιστές λοιπόν, γιατί για μας συναγωνιστές είναι, χρειάζονται την ηθική έστω συμπαράστασή μας όλο και περισσότερο κάθε μέρα που περνάει.

Για τον λόγο αυτό, την Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου, ακριβώς τρείς μήνες μετά από το κλείσιμο της ΕΡΤ, διοργανώνεται μεγάλη συναυλία στις 19.30, προς εορτασμό του γεγονότος.

Όλοι εμείς οι ΕΠΑΜίτες, με φίλους και συγγενείς, καλούμαστε να πάμε στην ΕΡΤ και να γιορτάσουμε μαζί τους. Όχι τους τρεις μήνες που είναι κλειστή η ΕΡΤ, αλλά τους τρεις μήνες που η ΕΡΤ είναι ανοικτή, ελεύθερη, ακομμάτιστη και δουλεύει όπως θα έπρεπε να δουλεύει. Γιατί αυτή την ΕΡΤ θέλουμε.

Ελάτε όλοι να τα πούμε εκεί, στον προαύλιο χώρο, μαζί με τους φίλους μας από την ΕΡΤ και όλο τον υπόλοιπο κόσμο, να διασκεδάσουμε και ταυτόχρονα να προετοιμάσουμε τις επόμενες λειτουργικές καταλήψεις. Οι πυρήνες μας να οργανώσουν την παρουσία μας , να έχουμε μαζί μας τα σηματάκια μας και τις σημαίες μας που θα τις σηκώσουμε ανάλογα με την εξέλιξη. Να φέρουμε φυλλάδια και υλικό να μοιράσουμε. Οι πυρήνες που έχουν συνέλευση την Τετάρτη είτε να την αναβάλουν είτε να την μεταφέρουν εκεί λίγο πριν τη συναυλία.                                                                          

                                                                                 Αθήνα 8/9/13

                                                          Το συντονιστικό του Οργανωτικού Γραφείου

Εμπρός να τους ρίξουμε ΤΩΡΑ!

Μια θαυμάσια ευκαιρία για να ξεμπερδέψουμε μια και καλή.

του Δημήτρη Καζάκη

Σε απεργιακό πυρετό βρίσκονται οι εργαζόμενοι στους χώρους της ανώτατης εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές κάθονται σε αναμμένα κάρβουνα καθώς δεν είναι μόνο το κλείσιμο νοσοκομειακών μονάδων και κλινικών του δημοσίου, αλλά και η επερχόμενη κατάργηση πολλών από τα πρώην ιατρεία του ΙΚΑ. Ο ΕΟΠΥΥ άλλωστε βρίσκεται στο καναβάτσο και επιβιώνει μόνο και μόνο για να καταστρέψει κάθε έννοια πρωτοβάθμιας ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης για το λαό. Μαζί με όλους αυτούς έχουμε τους εργαζόμενους στα εργοστάσια που κλείνουν, βάζουν λουκέτο, ή ξεπουλιούνται όπως π.χ. το σύνολο της υφιστάμενης αμυντικής βιομηχανίας. Κι ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό μιας και το κυνήγι για το άπιαστο όνειρο του πρωτογενούς πλεονάσματος, έχει μετατραπεί στον χειρότερο εφιάλτη όλων των εργαζομένων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.

Όμως, πώς γίνεται κι αυτός ο απεργιακός πυρετός σε τόσους κλάδους δεν φέρνει το ποθητό αποτέλεσμα; Γιατί οι απεργίες και οι κινητοποιήσεις μέχρι σήμερα δεν έχουν φέρει....
κάποιο αποτέλεσμα εναντίον της κυβερνητικής πολιτικής; Ο λόγος είναι απλός. Διότι ο κάθε τομέας, ο κάθε κλάδος εργαζομένων περιορίζεται αυστηρά στα δικά του κλαδικά ή εξειδικευμένα αιτήματα. Κι έτσι δεν υπάρχει καμιά δυνατότητα συμπόρευσης και συντονισμού με άλλους κλάδους. Τι θέλουν οι εργαζόμενοι της ΕΛΒΟ και των άλλων αμυντικών βιομηχανιών; Να μην πουληθούν τα εργοστάσια και να κρατήσουν τη δουλειά τους. Τι θέλουν οι εκπαιδευτικοί; Να μην γίνουν απολύσεις. Και πάει λέγοντας.

Είναι ποτέ δυνατόν να υπάρξει αποτέλεσμα όταν ο κάθε εργαζόμενος που κινητοποιείται κοιτά την πάρτη του; Είναι ποτέ δυνατόν να κερδίσουν το οτιδήποτε σήμερα οι εργαζόμενοι όταν ο κάθε κλάδος κοιτά μόνο τα δικά του; Και είναι ποτέ δυνατόν να κερδίσουν την συμπαράσταση της κοινωνίας ευρύτερα, αν δεν αποδείξουν ότι νοιάζονται πρωτίστως για την κατάσταση που βαραίνει όλο τον λαό και δεν αγωνίζονται απλά για να εξαιρεθούν από την λαίλαπα που ισοπεδώνει τους πάντες;

Είναι τραγικό να το σκεφτεί κανείς. Πάνω από τρία χρόνια τώρα η κοινωνία σχεδόν στο σύνολό της συνθλίβεται από τις πολιτικές ενός ανάλγητου καθεστώτος που παραβιάζοντας κάθε έννοια δικαίου έχει οδηγήσει στην απελπισία την μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Τι άλλο θέλει κανείς για να πειστεί ότι η κυβέρνηση και κυρίως οι ξένοι δανειστές δεν χωρατεύουν; Τι άλλο θέλει κανείς για να αντιληφθεί ότι μπροστά στον οδοστρωτήρα που ανεβάζει ταχύτητα, εσύ δεν μπορείς να πηγαίνεις με αμυντικά αιτήματα που καταλήγουν, όχι εμένα, όλους τους άλλους ναι, αλλά όχι εμένα;

Και μετά από τρία χρόνια γενικών απεργιακών κινητοποιήσεων, τι άλλο θέλει κανείς για να πειστεί ότι με κλασσικές συνδικαλιστικές πρακτικές και απεργίες δεν πρόκειται να πετύχει τίποτε απολύτως. Μόνο μάχες για το θεαθήναι, για την τιμή των συνδικαλιστών όπλων, που δεν αφορούν κανέναν εργαζόμενο. Θέλει μεγάλη ευφυΐα; Θέλει επίσης μεγάλη ευφυΐα για το ποια θα είναι η κατάληξη; Χαμηλή συμμετοχή, αδιαφορία της κοινωνίας και ήττα, ή μάλλον πανωλεθρία γιατί τώρα πια έχει μπει στον ντορβά η ίδια η επιβίωση του εργαζομένου τόσο στον ιδιωτικό, όσο και στον δημόσιο τομέα.

Πάρε π.χ. τους εκπαιδευτικούς. Μαθαίνουμε ότι οι ΕΛΜΕ κατά πλειοψηφία ψηφίζουν πενθήμερες κυλιόμενες απεργίες με σκοπό να κλείσουν τα σχολεία. Μα αυτό είναι το θέμα; Να κλείσουν τα σχολεία; Αυτό που πρέπει να κάνουν είναι να κρατήσουν ανοιχτά τα σχολεία και να μην κάνουν μαθήματα. Αντίθετα τα σχολεία οφείλουν να είναι ανοιχτά να πηγαίνουν οι μαθητές και οι γονείς τους ώστε να ενημερώνονται για την κατάσταση. Να γίνονται διαρκώς εκδηλώσεις μέσα στο σχολείο, πολιτιστικές και πολιτικές. Να ανοίξουν πολιτικές συζητήσεις όπου θα συμμετάσχουν μαθητές και γονείς. Τα σχολεία οφείλουν να μετατραπούν σε κέντρα αγώνα σε κάθε γειτονιά για όλο τον κόσμο.

Κι οι εκπαιδευτικοί οφείλουν να είναι εκεί. Παρόντες όλοι τους. Να μια θαυμάσια ευκαιρία να δείξουν σε μαθητές και γονείς πώς θα πρέπει να είναι το πραγματικό δημόσιο σχολείο, τι σόι μόρφωση πρέπει να προσφέρει. Να μάθουν στα παιδιά αυτά που κανένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα δεν τους επέτρεψε ποτέ. Μόνο έτσι θα πείσουν την κοινωνία ότι δεν αξίζει να απολυθούν, ότι είναι χρήσιμοι όσο κανείς άλλος για την μέση ελληνική οικογένεια, ότι ασκούν λειτούργημα ως εκπαιδευτικοί. Αν μπορούν μάλιστα να πείσουν τους γονείς, δηλαδή του συλλόγους γονέων και κηδεμόνων, να πάρουν στα χέρια τους την λειτουργική κατάληψη του σχολείου, τότε ακόμη καλύτερα γιατί οι εκπαιδευτικοί τυπικά δεν θα εμφανίζονται ως απεργοί κι έτσι δεν θα χάνουν μεροκάματα.

Είναι τόσο δύσκολο να γίνει; Έχουμε αντιληφθεί ότι παλεύουμε για τη ζωή μας; Έχουμε αντιληφθεί ότι το δίλλημα δεν είναι απόλυση τώρα ή αργότερα, αλλά ζωή ή θάνατος; Κι αν μια τέτοια κινητοποίηση των εκπαιδευτικών που δεν θα έχει ως κεντρικό αίτημά της τις απολύσεις, τις μειώσεις, κλπ του κλάδου, αλλά την ανατροπή της σημερινής κατοχής για να γλυτώσει ολόκληρη η κοινωνία, συντονιστεί με τις κινητοποιήσεις των άλλων κλάδων, τότε πόσο πιστεύεται ότι θα κρατήσει αυτή η κυβέρνηση; Πόσο πιστεύεται ότι θα μπορεί να κρατηθεί αυτή η πολιτική;

Μα θα μου πείτε οι συνδικαλιστές δεν θέλουν. Ποιος του χέ… τους συνδικαλιστές; Ποιος είναι τόσο ανόητος για να τους πιστεύει και να τους ανέχεται ακόμη και σήμερα; Μετά από τόσα και τόσα; Οι καλύτεροι από δαύτους παίζουν το παιχνίδι της προσωπικής προβολής και της κοινοβουλευτικής έδρας. Το παίζουν ήρωες μπροστά στις κάμερες μόνο και μόνο για να διεκδικήσουν κατόπιν την υποστήριξη από κάποιον κομματικό μηχανισμό, ή κάποια έδρα στο κοινοβούλιο. Είναι ποτέ δυνατό άνθρωποι στα συγκαλά τους να τους εμπιστεύονται τη ζωή τους, τα παιδιά τους, τα όνειρα και τις ελπίδες τους;

Δείτε τι έκαναν στο Μετρό, στην ΕΡΤ και παντού αλλού όπου κράτησαν τα ηνία οι συνδικαλιστικές ηγεσίες. Φούμαρα και κουβέντες του αέρα του στυλ «εμένα θα με πάρουν σηκωτό», «εδώ θα γίνει το νέο Πολυτεχνείο», κοκ κι όταν έρχεται η ώρα της σύγκρουσης άλλος κρύβεται στο πόρτ παγκάζ αυτοκινήτου για να αποφύγει τη σύλληψη κι άλλος ετοιμάζεται να φωτογραφηθεί με χειροπέδες προκειμένου να το εξαργυρώσει στο πολιτικό αλισβερίσι για κάποια έδρα. Δεν τους ξέρουμε; Τώρα θα τους μάθουμε;

Συντονιστικά αγώνα μέσα από συνελεύσεις εργαζομένων παρά και ενάντια στις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Αυτή είναι η απάντηση. Η μόνη απάντηση που μπορεί να φέρει αποτέλεσμα. Συντονιστικά αγώνα όχι μόνο στον κλάδο, ή στον χώρο δουλειάς, αλλά και διακλαδικά που θα εξασφαλίσουν την ενότητα και τον συντονισμό των δράσεων σε όλους τους χώρους και όλους τους κλάδους. Οι εργαζόμενοι του ΕΜΠ έκαναν την πρώτη κίνηση. Ξεπέρασαν κομματικές σκεβρώσεις και εντεταλμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, συγκρότησαν το δικό τους συντονιστικό στη βάση μιας πρωτοφανούς ενότητας από τα κάτω και ξεκίνησαν. Ήδη βρίσκονται σε αναζήτηση συντονισμού με την λειτουργική κατάληψη της ΕΡΤ και τους άλλους χώρους δουλειάς. Είναι σίγουρο ότι θα τους ακολουθήσουν και οι εργαζόμενοι σε άλλα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Στο κάτω-κάτω της γραφής τι έχουν να χάσουν; Αν όμως ενωθούν και πετάξουν στην άκρη τα κομματόσκυλα του συνδικαλισμού έχουν να κερδίσουν τη ζωή τους.

Πρέπει να είναι σε όλους καθαρό. Καμιά πολιτική και συνδικαλιστική ηγεσία δεν ενδιαφέρεται για το πώς θα καταλήξει αυτή η μάχη. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το σόου που προσφέρει στις κάμερες μια διαδήλωση αγανακτισμένων σε κλειστά κομματικά και συνδικαλιστικά μπλοκ. Δείτε για παράδειγμα τις γελοιότητες της Θεσσαλονίκης με αφορμή τη ΔΕΘ. Τα συλλαλητήρια θα γίνουν σε τέσσερα σημεία στις 18:00. Στο άγαλμα του Βενιζέλου καλούν η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ, το ΕΚΘ και η ΕΔΟΘ. Στην Πλατεία Αριστοτέλους το ΠΑΜΕ. Στην Καμάρα οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και στην πλατεία Αγίας Σοφίας οι επιτροπές κατοίκων της Χαλκιδικής που αντιτίθενται στην εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές. Θα κάνουν την περατζάδα τους ερήμην της κοινωνίας και των εργαζομένων. Θα χαιρετίσει ο κ. Τσίπρας τους δικούς του, θα πουλήσει φούμαρα δια πάσα νόσο και μαλακία. Το ίδιο θα κάνουν και οι άλλοι αρχηγοί. Ο Παναγούπουλος μαζί με τις ξεπουλημένες ηγεσίες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ θα δείξουν ότι έκαναν ότι μπορούσαν και το πανηγύρι θα λήξει όπως άρχισε.

Κανείς τους δεν θέλει την αναμέτρηση. Κανείς τους δεν θέλει να ανατραπεί αυτή η πολιτική και κυρίως κανείς τους δεν θέλει την ανατροπή του καθεστώτος. Χωρίς αυτό δεν έχουν λόγο ύπαρξης κι αυτοί οι ίδιοι. Μόνο κινητοποιήσεις και απεργίες για το θεαθήναι που θα λήγουν άδοξα εντείνοντας την απελπισία των εργαζομένων στο σύνολό τους. Αυτό θέλουν. Μόνο έτσι μπορούν να φανούν σωτήρες στις επόμενες εκλογές. Κι αν τους ρωτήσεις; Η απάντηση είναι έτοιμη: μα ο κόσμος δεν είναι ώριμος, δεν είναι έτοιμος. Κι έτσι ο φαύλος κύκλος θα συνεχίζεται μέχρι η συσσωρευμένη οργή του λαού και ο πόνος του να τον σπάσει οριστικά.

Ποιος πιστεύει στ’ αλήθεια ότι μπορεί να έχει αποτέλεσμα μια κινητοποίηση ή μια απεργία σήμερα που έχει κάποιο κλαδικό ή επιμέρους αίτημα; Ποιος πιστεύει στ’ αλήθεια ότι μπορεί να γλυτώσει από την λαίλαπα μόνο και μόνο αν περιοριστεί στο καβούκι του; Ποιος γλύτωσε έτσι; Κι όποιος εξαιρέθηκε προσωρινά της μηχανής του κιμά, πόσο ηλίθιος πρέπει να είναι για να μην καταλαβαίνει ότι στην επόμενη γωνιά είναι η σειρά του; Γιατί επιτρέπουμε να μας εμπαίζουν πολιτευτές της κακιάς ώρας και συνδικαλιστές του πάρε-δώσε; Γιατί με τέτοια ευκολία παραδινόμαστε σε μηχανισμούς που χρόνια τώρα μας πουλάνε στην πρώτη ευκαιρία;

Όπως και να έχει, αυτός ο Σεπτέμβρης δημιουργεί μια μεγάλη ευκαιρία. Να ξεμπερδέψουμε μια και καλή με το καθεστώς. Όχι περιμένοντας τις όποιες εκλογές και μετρώντας κάθε μέρα τις εκατόμβες των θυμάτων που συσσωρεύονται, αλλά με πρωτοβουλία των ίδιων των εργαζομένων να πέσει η κυβέρνηση και να μην επιτρέψουν σε κανέναν άλλο να κυβερνήσει στο όνομά τους και ερήμην τους. Είναι μια μεγάλη ευκαιρία.

Το πώς θα γίνει αυτό το είπαμε ήδη. Συντονιστικά αγώνα ανά χώρο δουλειάς και κλάδο που θα εκλέγεται απευθείας από τις συνελεύσεις των εργαζομένων. Συντονισμός κλάδων και χώρων εργασίας με διασυντονιστικές επιτροπές και κοινές δράσεις. Λειτουργικές καταλήψεις παντού ώστε σχολεία, επιχειρήσεις, υπηρεσίες, νοσοκομεία, ιατρεία, μεταφορές, κοκ να είναι πρόσφορα στο πλατύ κοινό, να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στην κοινωνία και ταυτόχρονα να καλούν σε συμπαράσταση και συμπαράταξη.

Κοινά αιτήματα. Πράγμα πολύ βασικό. Δεν μπορεί να υπάρξει ούτε καν στοιχειώδης συντονισμός και κοινή δράση εργαζομένων, αλλά και κοινωνίας, αν δεν υπάρξουν κοινά αιτήματα. Κι αυτά δεν μπορεί να είναι άλλα από την ανατροπή της κυβέρνησης και των πολιτικών της. Πρέπει επιτέλους να δώσουμε να καταλάβουν ακόμη και στις πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες που κάνουν πώς δεν το καταλαβαίνουν ότι από κοινού εργαζόμενοι και κοινωνία δεν θα επιτρέψουν στους τοκογλύφους να λυντσάρουν την χώρα για να της αρπάξουν τα τιμαλφή. Αυτό είναι το πρώτιστο που χωρίς αυτό οτιδήποτε άλλο δεν έχει καν νόημα.

Πρέπει όλοι μας να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν παλεύουμε για να μην πάθουμε αυτά που έπαθαν άλλοι κλάδοι εργαζομένων. Δεν παλεύουμε για να κρατηθούμε στη μιζέρια έναντι του διπλανού μας. Δεν μας αρκεί ένα ξεροκόμματο από το καθόλου. Παλεύουμε για να αποκατασταθούν οι αδικίες και να δικαιωθούν τα εκατομμύρια θύματα αυτού του καθεστώτος. Παλεύουμε μέχρι τέλους, μέχρι να ανατραπεί το καθεστώς. Γι’ αυτό όχι μόνο απεργούμε, κάνουμε λειτουργική κατάληψη σε σχολεία, νοσοκομεία, ιατρεία, υπηρεσίες, μεταφορές και επιχειρήσεις, αλλά σταματάμε επίσης να πληρώνουμε τράπεζες και εφορίες.

Τι νόημα έχει η απεργία και μάλιστα με προοπτική διαρκείας χωρίς να θέτεις ανοιχτά σ’ όλους τους εργαζόμενους την ανάγκη να σταματήσουν να πληρώνουν τράπεζες και εφορίες; Πόσο μπορεί να αντέξει ένας απεργός ή απολυμένος σε λειτουργική κατάληψη, όταν έχει να πληρώνει όλα αυτά; Η πολιτική ή συνδικαλιστική ηγεσία που δεν θέτει το θέμα αυτό ανοιχτά και δεν συνδυάζει τις κινητοποιήσεις με αυτή την αναγκαία δράση, το κάνει μόνο και μόνο για έναν λόγο: δεν θέλει με τίποτε να πετύχει η κινητοποίηση. Θέλει μια απεργία όπως τόσες άλλες, μόνο για το άει σιχτίρ του κόσμου, μόνο για το θεαθήναι και μόλις οι εργαζόμενοι δεν αντέχουν άλλο να έχει το άλλοθι για να ενδώσει.

Δεν πληρώνουμε λοιπόν τίποτε και καλούμε ανοιχτά ολόκληρη την κοινωνία να μας μιμηθεί. Δεν έχουμε να χάσουμε απολύτως τίποτε. Η κυβέρνηση και τα αφεντικά της θα χάσουν. Και θα χάσουν μια και καλή. Αν οι κλάδοι και οι χώροι δουλειάς που βρίσκονται τώρα σε πυρετό κινητοποιήσεων αποφασίσουν από κοινού να σταματήσουν τις πληρωμές προς τράπεζες και εφορία για τουλάχιστον όσο κρατήσουν οι κινητοποιήσεις, πόσο πιστεύεται ότι θα αντέξει η κυβέρνηση; Ένα μήνα, δυο μήνες; Και τι θα γίνει αν ενωθούν οι εργαζόμενοι με την κοινωνία με κοινές δράσεις και αιτήματα; Πόσο θα αντέξει αυτό το καθεστώς; Πόση ζωή του δίνεται; Εγώ στοιχηματίζω ότι δεν μπορεί να κρατήσει πάνω από μήνα.

Τι έχουμε να χάσουμε λοιπόν; Τι θα πάθουμε αν σταματήσουμε να πληρώνουμε γι’ αυτό το διάστημα; Τίποτε. Το καθεστώς ωστόσο θα υποστεί τέτοιους τριγμούς που δεν θα του επιτρέψουν να σταθεί. Να γιατί έχουμε μπροστά μας μια θαυμάσια ευκαιρία. Αρκεί να μην μας παρασύρουν οι γνωστές κομματικές και συνδικαλιστικές καμαρίλες. Ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε. Αρκεί να πιστέψουμε στη δύναμή μας και στην ενότητά μας. Κι όλα τα άλλα είναι πανεύκολα. Μπορούμε μέσα στο επόμενο μήνα ή δίμηνο το πολύ να έχουμε αλλάξει τη ζωή μας και όλοι μας να ζούμε την απαρχή του δρόμου για μια καλύτερη ζωή σε μια νέα Ελλάδα. Σε μια Ελλάδα που θα ανήκει αποκλειστικά και κατά κυριότητα στον εργαζόμενο Έλληνα.

Αυτό είναι το νόημα της γενικής πολιτικής απεργίας που πρεσβεύει εξαρχής το ΕΠΑΜ κι αυτή η μάχη είναι ιδιαίτερα κρίσιμη για να γίνει το αίτημα αυτό κτήμα πολύ πλατιών μαζών της κοινωνίας. Η κυβέρνηση αισθάνεται ασφαλής. Έριξε το γάντι και περιμένει. Στους εκπαιδευτικούς είπε ότι δεν πρόκειται να τους επιστρατεύσει. Υπολογίζει στις πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες που θα κάνουν για ακόμη μια φορά τα δικά τους με αποτέλεσμα να εκφυλιστούν οι απεργίες και να ξεσηκωθεί η κοινή γνώμη εναντίον τους. Και τότε θα δουλέψουν οι κυνόδοντες της κυβέρνησης. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης θα καταγγείλουν με θέρμη και έπειτα θα κάτσουν στ’ αυγά τους περιμένοντας τις δημοσκοπήσεις για να δουν πόσα οιονεί ψηφαλάκια εισέπραξαν επενδύοντας στην απελπισία και το αδιέξοδο του κόσμου. Το παιχνίδι είναι γνωστό από παλιά και είναι πολύ καλά στημένο και από τις δυο πλευρές.

Όμως αυτή την φορά μπορούμε να κάνουμε την έκπληξη. Ποιοι; Όλοι εμείς που είμαστε τα θύματα αυτής της κατάστασης. Μπορούμε να τα καταφέρουμε γρήγορα, εύκολα και απλά. Τόσο γρήγορα, εύκολα και απλά όσο να πεις κύμινο, όπως έλεγε η γιαγιά μου. Κι οι γιαγιάδες όπως ξέρουμε όλοι μας είναι πάντα σοφές. Αρκεί να μην παίξουμε το παιχνίδι τους και να κάνουμε αυτό που ξέρουμε καλύτερα.

Να ενωθούμε όλοι σε μια γενική πολιτική απεργία διαρκείας με λειτουργικές καταλήψεις σχολείων, νοσοκομείων, ιατρείων, υπηρεσιών και επιχειρήσεων που θα οδηγήσει μέσα σ’ ένα με δυο μήνες στην κατάρρευση αυτού του τρισάθλιου καθεστώτος. Ας φτιάξουμε τα συντονιστικά αγώνα από τις συνελεύσεις των εργαζομένων και ας αναδείξουμε τα κοινά πολιτικά αιτήματα που μπορούν να ενώσουν όλους τους εργαζόμενους και την κοινωνία. Ας σταματήσουμε να πληρώνουμε τράπεζες και εφορίες όσο κρατούν οι κινητοποιήσεις και τα υπόλοιπα είναι περίπατος για εμάς και κόλαση για το καθεστώς.

Στάσου, ηρέμισε, διώξε για λίγο τις φοβίες σου και σκέψου. Αντιλαμβάνεσαι πόσο εύκολο είναι να τους ρίξουμε; Φαντάσου ότι μπορείς μέσα σε έναν ή δυο μήνες να έχεις γλυτώσει από τα χρέη τη εφορίας και των τραπεζών, να έχεις γλυτώσει από την ανεργία και τα μεροκάματα πείνας σε δουλειές χωρίς μέλλον. Να γιορτάζεις τον λυτρωμό της χώρας σου σ’ ένα γλέντι ατόφια ελληνικό και τρικούβερτο. Το φαντάζεσαι;

Μην ανησυχείς για τους άλλους. Να ανησυχείς μόνο για τον εαυτό σου. Αυτός είναι πάντα ο αδύναμος κρίκος. Τι είναι ένα με δυο μήνες; Δεν μπορείς να αντέξεις ένα με δυο μήνες, όταν υπομένεις την κόλαση επί τρία συναπτά χρόνια κι όταν σε περιμένει ο όλεθρος το επόμενο διάστημα αν κάτσεις με σταυρωμένα χέρια; Τι φοβάσαι; Τα χημικά, οι πραιτοριανοί και οι προβοκάτορες του καθεστώτος δεν μπορούν να σου κάνουν τίποτε όταν τόσα σχολεία, νοσοκομεία, υπηρεσίες και επιχειρήσεις θα βρίσκονται υπό λειτουργική κατάληψη και θα αποτελούν τα κέντρα του αγώνα για ολόκληρη την κοινωνία.

Έλα, ας τους τελειώνουμε μια και καλή. Όλους τους. Η χώρα και η ζωή μας ανήκει δικαιωματικά. Δεν μας την παραχωρεί κανείς τους. Την κερδίζουμε μόνοι μας, με το θάρρος, τον αγώνα και τη δουλειά μας. Δεν είμαστε εμείς τα παράσιτα. Αυτοί είναι. Ήρθε η ώρα να τους ξεφορτωθούμε γιατί το δέντρο της κοινωνίας οφείλει πάντα να θάλλει ολοζώντανο, καταπράσινο και γεμάτο με ολόφρεσκους καρπούς.